Do stycznia i Święta Trzech Króli o Wandei będzie cichutko, bo to czas Bożego Narodzenia i Świętego Sylwestra..
Celtowie i Rzymianie, to z grubsza biorąc, dwie nacje które "ustawiły" Europę Zachodnią i nie tylko, aż po nasze dni.
Ostatnio obejrzałem, odcinek po odcinku, serial "Gra o tron", gdzie jak wszędzie w takich produkcjach, tęsknota za dawnymi czasy była bazą dla utworzenia najpierw świata gry wirtualnej, stworzonego na bazie opowieści fantasy, a teraz powstał niezły serial. Porównując go z serialem "Rzym" można odnaleźć te same tendencje, dodam ze bardzo słuszne, do osiągania klimatu jak najbardziej zbliżonego do wydumanych realiów, a jednocześnie poprzez stosowanie w dialogach "mowy wiązanej", nie literackiej, uatrakcyjnienie go dla średnio poinformowanego o Wielkiej Historii widza. .
Jednak patrząc na serial zdałem sobie sprawę, ze nie potrzeba tworzyć scenariuszy fantasy, bo to, co wytworzyli realni ludzie od czasów prehistorycznych, aż do dziś niesie ze sobą większy bagaż tajemnic, niż możemy sobie wyobrazić..
Część pierwsza
Labirynt
Na początek dosyć wyświechtane stwierdzenie, ze Labirynt jest starożytnym symbolem, który odnosi się do całości Bytu. Łączy w sobie obrazy z kręgu Życia i spirali Losów w meandry przyszłych zdarzeń, ale właściwa ścieżka jest tylko jedna.
Stanowi ona drogę do naszego centrum Jaźni i prowadzi z powrotem w świat.
Labirynty są od dawna stosowane, jako narzędzia medytacji i modlitwy. Jednak Labirynt jest archetypem, z którego nie możemy wyciągać bezpośredniego doświadczenia. Zwiedzanie labiryntu można uznać za rozpoczęcie Podroży w głąb Ciała, budzącej się Wiedzy zakodowanej w DNA.
Labirynt zawiera dane niewerbalne, rzucające cień na numerologie geometryczne i stawia pytania, które tworzą wielowymiarowy hologram odpowiedzi. Te niewidzialne wzory określane są jako święta geometria.
Być może naszedł czas, by ujawnić w nim obecność kosmicznego porządku, ponieważ płaszczyzna świata w formie materialnej się nie sprawdza i musimy sięgnąć do Królestw Dawnych po subtelniejsze i wyższe interpretacje rzeczywistości.
To odrodzenie współczesnego Labiryntu na Zachodzie jest Znakiem naszych głęboko zakorzenionych wierzeń i chęcią choć częściowego przywrócenia świętości wszelkiego życia. Labirynt może być doświadczeniem tłumaczącym narodziny w łonie Wielkiej Bogini Matki Ziemi.
W związku z tym w Labiryncie doświadczenie jest praktykowaniem integracji z Bogiem. Dawni Pątnicy podróżowali w kierunku centrum Labiryntu oczyszczając kolanami brud z Drogi własnego życia.
Labirynt przez greckich Pelagian dostał te nazwę od słowa Labrys, które w archaicznej kultowej Grece oznaczało "topór podwójny do inicjacji". Podobno istniał w zespole pałacowym w Knossos na Krecie, jednak nie potwierdzono jego istnienia znaleziskami, choć istnieje we freskach pałacowych, jako podłoże do rytualnego Tańca.
Mitologia grecka wykorzystuje to pojecie, jednak bez konkretnych potwierdzeń. Runy linearne B w Knossos podają wiadomość o "prezencie dla wszystkich słodkich bogów od słodkiej pani Labiryntu - wszyscy bogowie razem otrzymują te ambrozje Labiryntu, bo jest boskością"
Według mitologii greckiej, król Krety Minos zlecił rzemieślnikowi Dedalowi budowę Labiryntu w celu ukrycia Minotaura, pół byka, pół-człowieka, bastarda żony Minosa Pasiphae i byka. Dedal i jego syn Ikar zostali uwiezieni w Labiryncie. Konstruowali jednak skrzydła z piór i wosku i uciekli niby ptaki powyżej ściany Labiryntu. Młody Ikar z ciekawości podleciał zbyt blisko Słońca. Jego woskowe skrzydła stopiły się, wpadł w morskie odmęty i utonął.
Jeden z wizaży Labiryntu z fresków z Palacu w Knossos
Inny Mit związany z Labiryntem to przepiękna opowieść o Tezeuszu
i Ariadnie.
Tezeusz był synem Egeasza, króla Aten. W tym czasie Ateny musiały płacić haracz z siedmiu chłopców i siedem dziewcząt Krecie - do pożarcia przez Minotaura - co dziewięć lat. Tezeusz, za zgoda ojca, postanowił położyć kres temu krwawemu trybutowi i dołączył do grupy chłopców, która jak co dziewięć lat udawała się razem z siedmioma dziewczętami na Kretę. Gdy przybyła galera z Aten przez przypadek w porcie znalazła się Ariadna, jedna z córek Minosa i zakochała się od pierwszego wejrzenia w Tezeuszu, z wzajemnością. Podobno zdarzyli wymienić pierwsze pocałunki i poszeptać, jak to zakochani i Ariadna dała Tezeuszowi cenne rady, jak pokonać potwornego przyrodniego brata i kłębek nici, by mógł znaleźć wyjcie z Labiryntu, po zabiciu Minotaura.
Piękna historia.
Wzór Labiryntu Krety, który był starodawnym tańcem Życia, został stworzony dla Ariadny przez Minosa i został wykorzystany przez Homera w Iliadzie, gdzie Hefajstos wpisał Jego wzór na tarczy Achillesa, a w nim Taniec Ziemi w Labiryncie, który Dedal zaprojektował w Knossos. Na Tarczy Achilla, gdzie chłopcy i dziewczęta tańczyli na jej powierzchni trzymając się za nadgarstki - krążyli, jak Grek Zorba przekrzywiając twarze, to w lewo to w prawo..
W 3. wieku pne monety z Knossos jeszcze były w Labiryncie symboli. Dominującą formę Labiryntu w tym okresie jest prosta "7" stylu obwodu znana jako klasyczny Labirynt.
Jest jeden sposób, jedno wyjście z Labiryntu. To odróżnia Labirynt z "labiryntu", który ma wiele dróg i ślepych uliczek prowadzi do nieporozumień. Tak jak w życiu i jak z losem, labirynt może być długą drogą.
Dawne Labirynty
Pliniusz Starszy w Historii Naturalnej wymienia cztery Starożytne Labirynty:
Labirynt Krety,
Egipski Labirynt,
Lemnijski Labirynt,
Etruski Labirynt.
Pliniusz o Egipskim Labiryncie napisał bardziej ogólnie: " ...pojecie - Labirynt może być stosowane do każdego labiryntu niezwykle skomplikowanego jako struktura budowli...".
Herodot z Halikarnasu w "Dziejach", w księdze II, opisuje jako "Labirynt" kompleks budynków w Egipcie, w pobliżu miejsca zwanego Miasto Krokodyli, że uważa się ze prześcignął Piramidy w zadziwiającej ambicji:
To ma dwanaście Stadiów - sześć w jednym rzędzie ku północy, sześć na południe - do bram jeden zakres dokładnie fronton bramy innych. Wewnątrz budynku ma dwie kondygnacje i zawiera trzy tysiące pokoi, z których połowa znajduje się pod ziemią, a druga połowa jest bezpośrednio nad nimi. I została podjęta przez pokoje w górną kondygnację, cóż powiedzieć o nich nie jest z mojej obserwacji, ale pod ziemią te mogę mówić tylko z raportu, ponieważ Egipcjanie nie pozwolił mi zobaczyć ich, ponieważ zawierają Groby Królów, którzy zbudowali Labirynt, a także groby świętych krokodyli. Górne pokoje, wręcz przeciwnie, naprawdę je zobaczyłem, i trudno uwierzyć, że są dziełem ludzi, kłopotliwe i skomplikowane przejścia z pokoju do pokoju i od dworu do dworu były niekończące się zastanawiało mnie, jak przekazywane jest cokolwiek z dziedzińca do pokoju, z pokoju do galerii, z galerii do więcej pokoi, a stamtąd do jeszcze bardziej oddalonych dziedzińców. Dach każdej komory, dziedziniec, a galeria jest, podobnie jak ściany z kamienia. Ściany pokryte są rzeźbionymi figury, a każdy sąd jest znakomicie zbudowany z białego marmuru i otoczony kolumnadą.
"Lemnijski Labirynt -" Historii Naturalnej Pliniusza (36,90) znalazłem list legendarnego Smilis, gdzie o nim wspomina, uważanego za współczesnego Dedalowi wraz z historycznymi architektami połowie szóstego wieku pne i rzeźbiarzami Rhoikosem i Theodorosem, jako jeden z twórców "Labiryntu Lemnijskiego ", a który jest uważany za najbardziej niezrozumiały Twór Greckiej rzeźby w Sammias.
"Etruski Labirynt" - Według Pliniusza, to grób wielkiego Etruska w formie podziemnego labiryntu. Opis Pliniusza labiryntowatej części grobu jest tak problematyczny, ze nie wydaje się jasne, o co chodzi w tej strukturze, ale cytuje historyka i antykwariusza Roman Warron ..
Labirynt w Chartres
Do rozkwitu średniowiecznego wzoru Labiryntu doszło podczas XII i XIII wieku przy okazji budowy Katedry w Chartres.
Wielkie Labirynty z okresu wczesnego Gotyku posiadają na swych posadzkach Katedry, głównie w Chartres i Amiens we Francji.
Labirynt w Amiens i 11-sto ringowy, Wielki Labirynt w Katedrze w Chartres
W naszych czasach najbardziej znanym przykładem Labiryntu jest Ten wbudowany w bruk Katedry w Chartres.
Średniowiecze to był to czas pielgrzymek. Ponieważ większość ludzi nie mogła przejść pielgrzymki do Jerozolimy, uznawanej przez Chrześcijan za centrum świata, a symbolizującej Królestwo Niebieskie, zaplanowano pielgrzymki do Katedr ważnych "prawie", jak Jerozolima, tj.Canterbury, Santiago de Compostella i Chartres.
Gdy Pielgrzymi kończyli na klęczkach swa Drogę do centrum Labiryntu, to byli myślami przy Grobie Pańskim, a gdy powoli unosili oczy ku domniemanemu Niebu Jerozolimy, to widzieli projekcje witraży, która podnosiła ich morale, a centrum Labiryntu, emanująca ciepła energia (o jej Białej Magii w następnej notce) przywracała nie tylko Ducha wątpiącym, ale i siły chorym.
Następnie powoli wstawali z klęczek, pozwalając odtworzyć krokom drogę do domu, aby odzyskać kontakt ze"światem zewnętrznym".
Labirynt w Chartres uchodził za miejsce rzeczywistego kontaktu Pielgrzymów z Jezusem, za święte doświadczenie i mistyczne przeżycie.
Wierzono i to aż do obłędu religijnego:"... że jeśli po przejściu Labiryntu z pełnym poświęceniem Pielgrzyma, chcesz być przekształcony duchowo, to otrzymasz to w cudowny sposób za sprawą Labiryntu, który przenosi Cie na moment w Twoją Jerozolimę, stare twoje Ciało będzie się opierać na kamieniach Drogi, a oczyszczone stanie się nowe, gotowe do walki o nowe kierunki w podróży życia..."
Labirynt w Katedrze był określonym według tego samego wzoru podstawowego dwunastoma pierścieniami, które otaczają drogę meandrami, a ta powoli prowadzi do rozety centrum. Ścieżka z 28 pętli, siedem po lewej stronie w kierunku centrum, potem siedem na prawej stronie w kierunku centrum, następnie przez siedem po lewej stronie w kierunku na zewnątrz, a wreszcie siedem na prawej stronie w kierunku na zewnątrz kończące się w krótkiej cieśninie ścieżki do rozety.
Podobnie jak wszystkie późniejsze i ten Labirynt czerpie wiele filozofii Starożytnych Celtów, Bliskiego Wschodu oraz klasycznych greckich i rzymskich korzeni Wiary Chrześcijańskiej. Średniowieczni kamieniarze wystukali młotkami przesłanie, aby włączyć ich zrozumienie architektury sakralnej do projektowania i lokalizacji labiryntów, które najczęściej umieszczone przy wejściu na zachodnim końcu nawy, przy chrzcielnicy, u stóp kościoła. To miejsce symbolizuje nasze pierwsze kroki na drodze duchowej.
